De zon staat al een beetje laag, wat de temperatuur wat aangenamer maakt, en een zachte bries gaat door het straatje. Ik stap even opzij omdat er een meneer met een scooter (inclusief zijn halve huisraad en een kind) wil passeren terwijl ik een mevrouw begroet die in een klein stalletje Soto Ayam aan het prepareren is. De laagstaande zon geeft een warme gloed over de voornamelijke witte en grijze bebouwing, en levert zijn laatste bijdrage aan het drogen van alle ‘laundry’ die ophangt in dit kleine straatje.

Een dag eerder waren we op zoek naar een andere laundry dan die van het hotel, die is in verhouding namelijk nogal prijzig. In een klein krap straatje achter het hotel lijkt het alsof we iemands huis inlopen als we de borden ‘Laundry’ volgen. Een vriendelijke man, die geen woord Engels spreekt, zit op een klein krukje en is met een strijkijzer en een paar sokken in de weer. De prijs van zo’n 15 eurocent per kilo was is bijna gênant, en met de 3 kg was die we afleveren is het dan ook gelukkig niet moeilijk om gul te zijn met een ‘tip’. Komende dagen eens oordelen of dat nou beter zit, gestreken ondergoed en sokken…

Bij het aandoen van nieuwe plekken hoort bij mij vooral veel verwondering over alle indrukken. Vrijwel iedereen hier op Java lijkt permanent te glimlachen. “Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen”, zo staat dan ook in mijn reisgids. Ze glimlachen vriendelijk als ze je gerust compleet de verkeerde kant op sturen, als je de weg vraagt. Ze glimlachen ook als ze je proberen op te lichten bij het kopen van batik trouwens. Ze glimlachen als je in ongetwijfeld ongelukkig Indonesisch ‘Terima Kasih’ (dankjewel) zegt. Ze glimlachen als ze je na een taxirit weliswaar 25% maar nog steeds maar een cent of 20 fooi geeft.

Wij Nederlanders staan volgens mij bekend om onze ‘directheid’. Velen van ons hechten er waarde aan als non-verbaal gedrag congruent is met wat er gezegd en gedacht wordt. “Dan weten we waar we aan toe zijn”. Hoe ontstaat zoiets, vraag ik me dan af, en hoe kan het dat de normen hier zó anders zijn? Javanen staan bekend als een extreem vriendelijk volk, en dat is ook echt wat we hier dagelijks zien.

Maar wat denken ze nou écht? Ik kan niet anders dan het me afvragen. Als een gast in het hotel bij het ontbijt niet eens fatsoenlijk ‘goedemorgen’ of ‘dankjewel’ (ook al is het in ongelukkig Indonesisch) kan zeggen, glimlachen ze desondanks. Maar wat denken ze dan écht? Of als een gast 3 borden vol met eten opschept tijdens het buffet, en vervolgens de helft van het eten laat staan, dat terwijl er hier genoeg ouders zijn die het geld niet hebben om hun kinderen naar school te laten gaan. Ze blijven glimlachen, maar wat denken ze dan echt? Of als mijn eigen persoon in de trein zit, of in een koffietentje zoals nu, met een laptop en een te duur betaalde telefoon naast me? Iedereen lacht vriendelijk, zegt gedag, is hulpvaardig. Aan hun gezicht is niets van afgunst of afkeer af te lezen; maar wat denken ze nou echt? En vooral ook: wat zegt het over mij dat ik (soms) geneigd ben hun oprechtheid en hun glimlach in twijfel te trekken?

(deze glimlachen heb ik geen seconde in twijfel getrokken overigens hoor)

Ik schrijf dit stuk overigens met een glimlach die voor de gemiddelde Javaan niet onderdoet. En mochten jullie je zorgen maken, hij is congruent met mijn ‘state of mind’. Al die vriendelijkheid hier voelt goed, ook al roept het een vraagstuk op over wat er eventueel achter die glimlach schuil gaat.

Na ons bezoek aan Kampung Naga in Tasikmalaya vervolgde onze tocht zich naar Yogyakarta en Magelang, waar we onder andere het Dieng Plateau, de Borobudur, de Prambanan tempel en een te fijne Spa bezochten. Over dat alles later maar meer, want dit epistel is alweer lang genoeg uitgevallen :) Wij hebben hier alle tijd. Voor het schrijven van een blog, of het in twijfel trekken maar vooral enorm waarderen van die mooie glimlach. Maar ergens op de wereld moet natuurlijk ook nog gewoon gewerkt worden ;) Nemen jullie dát voor lief?

Veel liefs en een glimlach vanuit Yogyakarta!

* Smile, Happy Looks Good on You! *

Tweet