Siem Reap, Cambodja – De trappers gaan rond in een tempo als die van een groot kind op een veel te kleine fiets. Ondanks dat hij in de schaduw van de eindeloze rij bomen fietst, staat het zweet op zijn voorhoofd. Zijn ogen, gefocust op de weg voor hem, verraden een opwinding. Zijn tenue en de schoenen in zijn handen verraden de reden van zijn opwinding. Op zijn sportkleding heeft hij een nummer geplakt en achterop zijn t-shirt prijkt de hoofdsponsor van de halve marathon van Siem Reap.

Kort voor hem rijdt een oudere man op zijn goud gekleurde tuktuk, hij heeft ongeveer evenveel haren op zijn hoofd als tanden in zijn mond, beide weinig. Hij lijkt al zijn ‘te verkopen waar’ in zijn tuktuk te hebben geladen vandaag. Zijn gezicht straalt vertrouwen uit dat dit evenement hem zakelijk een goede dag op gaat leveren en hij gaat de dag dan ook lachend tegemoet.

De beveiliging lijkt wat provisorisch en eigenlijk ook bijna overbodig in dit sprookjesachtige tafereel. Dat een aantal van de bewakers in een hangmat ligt te slapen lijkt dan ook niet echt ongepast. Twee jonge monniken kijken, in hun mooie oranje gewaad, toe vanaf de zijkant. Of we een kokosnoot willen, roept een vrouw ons toe vanuit de verte. Ze zijn vers uit de boom én gekoeld, wordt ons beloofd. Terwijl we haar nog maar net vriendelijk hebben bedankt, komt een meisje van een jaar of zeven op haar blote voetjes naar me toe gerend. “12 kaarten voor 1 dollar miss”, zegt ze me op haar vriendelijkst terwijl ze me met haar mooie gezicht recht aan kijkt. “Beautiful cards, very cheap”, maakt ze me voor de zekerheid ook nog even duidelijk.

Kort ervoor heeft onze gids nog maar eens herhaald dat met het iets kopen van kinderen, of het geven van geld of eten als ze bedelen, we in stand houden dat ouders deze kinderen laten werken of uit bedelen sturen in plaats van naar school. Ik vraag haar of ze niet naar school hoeft vandaag, haar blik verraad dat dit een vraag is die ze duidelijk al vaker heeft gehoord. Ze antwoord gevat dat ze dan wel geld nodig heeft om haar school te kunnen betalen. Dezelfde gids heeft eveneens net uit de doeken gedaan dat kinderen dagelijks geacht worden geld te geven aan de juf, en dat hoe meer geld je geeft, hoe meer er mogelijk blijkt op school. Corruptie is iets waar men hier al op jonge leeftijd mee te maken krijgt. Als ik haar vraag waar haar ouders zijn voel ik me een moralistische betweter, en ze lijkt het met me eens te zijn, want zonder de moeite te doen antwoord te geven loopt ze met haar pakketjes kaarten voor een dollar op een grote groep Chinezen af die net de bus uit komen.

Angkor

Iets verderop rijden we een indrukwekkende 1100 jaar oude poort onderdoor, waarna zich al snel de grootsheid van het Angkor Wat complex openbaart, de meeste bekende tempel in dit gebied. Wij zijn op ontdekking in Angkor, de oude hoofdstad van het Khmer rijk, en de plek waar vele eeuwenoude tempels en ruïnes te vinden zijn. Vandaag staat in Angkor echter alles in het teken van de halve marathon! Afstanden staan aangegeven op grote borden en rondom de finish is het een drukte van belang.

Cambodja pakt het leven volop op, gaat vandaag letterlijk en figuurlijk ‘vooruit’. In de vorige blog beschrijf ik de moed die ik zie in het ‘oppakken van het leven’ van de mensen hier. Met het verstrijken van de dagen die we hier zijn in Cambodja, groeit mijn bewondering voor de doorzetting en de moed die het van het vergt weer vertrouwen op te brengen. Ik realiseer mij echter ook met de dag meer dat  deze mensen zich helemaal niet kunnen veroorloven om stil te staan bij het verleden. Er zijn vandaag de dag nog voldoende zorgen over.

Later op diezelfde dag lopen we terug van een bezoek aan ‘The Pink Lady’, een schoonheid van een tempel waarvan de details bijzonder goed bewaard zijn gebleven. Een vrouw, compleet verminkt als gevolg van een ongeluk met benzine, klampt ons aan en vraagt om wat geld. De gids vertelt dat mensen als deze mevrouw niet meer ‘meedoen’ in de maatschappij, maar dat er ook geen vangnet is voor hen. De regering draagt geen zorg voor medische voorzieningen, zo blijkt uit zijn verhaal. Geen geld betekent ook geen zorg. Hij deelt met ons de vraag over waar het belastinggeld, wat wel degelijk wordt betaald, dan wel aan wordt besteed.

In hoop vooruit..

Toch kan ik niet anders dan ‘hoop’ zien in dit mooie bijzondere land. Overal worden initiatieven door het volk zelf en ‘bezoekers’ gestart om minderheden te ondersteunen. Worden goede doelen in het leven geroepen om jongens en meisjes uit de seksindustrie te halen en een vak te leren, om straatkinderen op te leiden voor een baan in de horeca, om lokale kleine bedrijven te ondersteunen of om de miljoenen landmijnen die gedropt zijn door o.a. de VS tijdens de Vietnamoorlog op te ruimen en de slachtoffers daarvan te ondersteunen.

Ik stel me zo voor dat die jongen op de fiets bezweet aankomt bij de start, zonder enige moeite komt hij door de beveiliging met alleen zijn schoenen als bagage. Het is een uur of zes en vlak voor zijn en onze neus ontwikkelt zich een prachtig tafereel met het opkomen van de zon achter het indrukkende Angkor Wat complex. Hij verwisselt zijn slippers voor zijn door de aarde reeds rood-bruin gekleurde loopschoenen en drinkt nog wat koel water wat hem wordt aangeboden door de sponsor. Vol hoop start hij aan deze mooie race, door het prachtige landschap en omringd door het vele moois wat Cambodja te bieden heeft… vooruit!

In mijn hart moedig ik hem, en Cambdja, aan!

Lieve groetjes uit Siem Reap, Elize

 Ps. laat vooral een bericht achter. Vind ik leuk!

Tweet