Nog maar net bijgekomen van de nachttrein worden we in Sa pa geconfronteerd met zeer volhardende jonge Hmong dames (lees: meisjes van een jaar of zes, zeven). Vrolijk komen ze aanhuppelen, al kletsend en lachend met elkaar om vervolgens als een volleerd actrice een lichtelijke jammerende stem op te zetten met de vraag “Buy from me?”. Hoe verleidelijk het ook is medelijden te voelen voor deze jonge meisjes weerstaan we de neiging iets van hen te kopen. Tijdens een trekking later tijdens ons verblijf begeleid door eveneens een Hmong dame, deze keer is ze een jaar of vijftig, wordt ons gevoel bevestigd. Door te kopen van deze jonge meisjes neem je de noodzaak voor hen naar school te gaan weg, het bedelen door kinderen wordt op die manier in stand gehouden. Een deel van deze lokale en oorspronkelijke bergbevolking lijkt nog lastig om te weten te gaan met de nieuwe potentiële bron van inkomsten.. toerisme. Het doel op de korte termijn, vandaag geld verdienen en eten hebben, wordt vaak boven het doel op de lange termijn gesteld. Dit deed me denken aan een verhaal wat ik eerder eens schreef op dit blog. Ieder voor zich heeft recht op het maken van eigen keuzes in het leven en bepaald naar eigen inzicht de zin en onzin ervan. Het is te eenvoudig om vanuit ons luxe bestaan waar over eten en onderdak geen onzekerheid is te oordelen…
Dit laaste, die luxe met name, wekt overigens een glimlach op mijn gezicht op. Op het moment van schrijven bevind ik mij in een hotelkamer in Hue (straks terug naar Sa pa hoor). Het hotel is het derde verschillende verblijf en al voor de 2e keer krijgen we zonder enige duidelijke reden een upgrade van kamer. Gooood Karma! ;) Dit keer heeft dat geresulteerd in een Junior King Suite op de 12e verdieping, met uitzicht op de rivier. Je billen worden verwarmd, gewassen en gedroogd op 1 van de toiletten in de kamer, de jacuzzi in het midden siert de kamer en de sauna zorgt ervoor dat we na een wandeling in het, zo mogelijk, nog slechtere weer dan in Nederland weer lekker opwarmen! How good is life.
Dat gezegd hebbende gaan we weer terug naar Sa pa. Sa pa is een prachtig bergdorp op 1500 meter in het Noord-Westen van Vietnam. Normaal is het in Sa pa rond deze tijd van het jaar dik winter wat een temperatuur rond het vriespunt en mist betekent. Dit was de aanleiding voor de halve vulling van de rugzakken.. esthetisch gezien geheel onverantwoorde regenjacks, fleecetruien.. dat soort ongein. Twee dagen voor vertrek echter dachten we het niet goed te zien toen bleek dat het 25-30 graden (nee, geen Fahrenheit) was! En zonnig. How good is life, again ;). Ook in Sapa kregen we zomaar een gratis upgrade naar een suite.. uitzicht rondom op de prachtige bergen en de wolken die ertussen hingen. We kregen zelfs drie dagen achtereen een welkomstdrink in dit hotel.
De tweede of derde dag, vergeef me, mijn tijdsbesef is een beetje zoek hebben we een prachtige en pittige trekking door de bergen gedaan met een Hmong vrouw als gids. Over kleine smalle en stijle paden, langs rijstvelden zonder rijst, langs vier verschillende bergdorpen wandelen we de dag aan ons voorbij. Tijdens de 20 kilometer durende tocht vertelt de gids van alles over de leefstijl van de Hmong. Ook hier valt het meest op hoe omgegaan wordt en gekeken wordt naar voedsel. Slechts 1 keer per jaar word rijst geoogst, dit zou 2 of 3 keer kunnen, maar zo beredeneert ze: “het is voldoende zo”. Geen gretigheid of angst voor ‘wat als’ als uitgangspunt, maar in vertrouwen dat de oogst het jaar erna weer voldoende zal zijn. Wie veel heeft geeft aan hen die minder hebben en zo is er jaar na jaar voor iedereen genoeg. Het doet me opnieuw realiseren hoe groot de neiging in onze Westerse cultuur is ons tegen en voor alles te verzekeren. Het is wachten op een verzekering voor het geval Pasen en Pinksteren op 1 dag vallen…
Wat verder opvalt is dat ze volledig leven van lokale productie. Geen opgefokt en volgepompte dieren met hormonen zodat iedere dag vlees gegeten kan worden, maar een keer minder vlees per week. Ik dacht dat dit voort gekomen zou zijn puur als gevolg van de schaarste, maar na de trekking met deze vrouw werd heel duidelijk dat dit ook daadwerkelijk een bewuste keuze voor gezond eten is.
Ons verheugend op een lunch met lokaal eten werden we hartelijk onthaald bij een Home Stay adres. Na een dubieus kopje thee en een glaasje rijstwijn waarvan het moeite koste een glimlach op het gezicht te houden bij het ‘wegtikken’ ervan werd dan eindelijk de lunch op tafel gezet. Brood.. met Goudse Kaas! Daar vlieg je dan 18 uur voor en doorsta je een enerverende trip in de nachttrein ;).
Na deze prachtige trekking vol intensief klimmen en dalen, genieten van de uitzichten en een verbrande neus gingen we ‘s avonds een hapje eten bij Sa pa Corner Restaurant. Bijzonder vriendelijk personeel met een lichtelijk twijfelachtige muzieksmaak daar op de achergrond de verzamel-cd van het ‘Asion vision song festival’ (bestaat dat?) aan leek te staan!
De laatste dag, voor we met de nachttrein weer naar Hanoi gingen (die overigens met een leuk Australisch koppel als gezelschap veel beter toeven was), kregen we een blik op hoe het weer ‘hoorde’ te zijn.. zo’n 20 graden kouder & mistig. Gelukkig was daar ‘The Hill Station’, een leuk restaurantje/brasserie om die laatste dag met belabberd weer te ontspannen..
Wel.. en nu maar weer eens het bubbelbad hier vol laten lopen, misschien iets minder sop erin dan gisteren…
Ps. Hanoi volgt echt, vol heerlijke streetfood, leuke tentjes en fijne foto’s!
Jaloers als ik je verhaal lees! Geniet ervan, maar dat lijkt me niet zo heel lastig als ik het zo lees ;-)
Je hoeft je geen enkele zorgen te maken inderdaad Tom ;)
Wat een prachtige fotos. Alles wat je schrijft zie ik voor me. Leuk hoor!!
Geniet ervan.
liefs,
nellie
Dankjewel!! :)
Leuk verhaal! Maarre… Ik mis wel het recept voor het broodje Goudse kaas oid?
Speciaal voor jou.. :)
Men neme plaats op een klein krukje en spant zich met volle overgave in om de gretige vliegen van het brood af te wapperen..
Waarna je een tamelijk bot mes neemt waar je het brood dientengevolge voornamelijk mee ‘door midden duwt’.
Vervolgens haal je het cellofaan met daarop de geen twijfel over de afkomst laten bestaande tekst “Goudse Kaas” erop gedrukt van het gele stukje… uhm.. soort van kaas af.
Hierna ga je op zoek naar het afbreeklipje van het cupje boter, uit Nieuw Zeeland overigens waarna je die gelijkmatig over het broodje verdeeld..
Tot slot leg je het stuk ‘kaas’ boven op de uiteraard met liefde gesmeerde boter..
Dit alles spoel je weg met een rijstwijn waar alle potentiële bacteriën in het gehele spijsverteringskanaal de bibbers van krijgen!
Eet Smakelijk :)
Liefs
Klinkt super daar! Mooie belevenissen, wandelingen, mensen en zo kennis maken met de cultuur daar. Wel je insmeren he de volgende keer ;)
Geniet ervan, de foto’s zijn prachtig!
We dachten dat er overal wel zonnebrand te krijgen zou zijn.. Wel, dat viel wat tegen ;)
Overigens wel gewoon tijdens die trekking gesmeerd hoor, maar heel de dag in de zon voor de blanke Nederlandse winterhuid was te veel van het goede ;)
Liefs
fantastisch verhaal, er komen allerlei herinneringen naar boven. Alleen hadden wij geen geluk van luxe kamers.
Kreeg je niet het recept van die zelfgebrouwen rijstwijn?? !!!
have fun and enjoy.
Dat recept had ik nog niet willen hebben als ik er geld bij had gekregen ;)
Nu ook weer ‘gewone kamer’ hoor.. weer beetje werken aan goed Karma ;)
Mooi dat het herinneringen oproept..
Gisteren bier (Tiger en Festival) gedronken.. geproefd eigenlijk :) Moest aan jullie denken.. was best lekker! Hier in Hoi An is het lokale bier 10 cent voor een glas.. bizar hè :)
Liefs
Elize,
Fantastische verhalen en foto’s. Ben benieuwd naar de volgende verhalen. Geniet en zuig alles op!
Dankjewel! Gaat helemaal goed komen :)