Voor iedereen die wel eens (gooedkoop) vliegt is het waarschijnlijk herkenbaar; het voornemen dat je een volgende keer écht níet meer met de betreffende maatschappij vliegt, om er vervolgens een volgende keer opnieuw in te stinken. Gewoon, omdat het 200 of 300 euro scheelt en je daarvoor heel veel lekkere wijn kunt drinken op bestemming. Of andere leuke dingen mee kunt doen natuurlijk, voor de niet-AA leden.

Het ‘feest’ begint vaak al bij het boeken van een ticket. Een ware rimboe van verleidingen en de-beste-kans-van-je-leven-aanbiedingen moeten doorgeworsteld worden alvorens het ticket op je naam staat. Als je dan het einde hebt weten te halen zonder een verzekering voor het geval dat Pasen en Pinksteren op één dag vallen dan waan je je in de illusie dat je goed op weg lijkt.

Tot je in moet checken. Dan moet je bagage namelijk aan een X (en Y) aantal dingen voldoen en de meneer die dat gaat controleren heeft zijn dag niet echt. Heeft zijn dag nooit eigenlijk, bedenk ik me, waarschijnlijk is dat een competentie vereiste om bij de betreffende luchtvaartmaatschappij te mogen komen werken. Omdat broer-lief zo superlief was ons op te halen vanaf het vliegveld móest er natuurlijk een goede fles Pedro Ximénez mee in de koffer terug voor hem. En dat betekent puzzelen. De handdoek gaat van koffer 1 naar 2, de schoenen in de handbagage, de elegante hakken worden gewisseld voor wandelschoenen. Want ja; dat scheelt gewicht. Vervolgens aangekomen bij de gate vroeg de beste jongen (jep, ik begrijp dat hij ook maar gewoon zijn werk doet) of we dat iets té vol gepropte koffertje in dat ding wilden doen om te passen. Tsja. en dat paste dus niet. Dat ik een handbagage bij mij hand van ongeveer 1/8e van het toegestane formaat dat deed er niet toe. Dus weer alles herverdeeld, opnieuw opgevouwen, een dansje bovenop de koffer gedaan en ja hoor. Hij ging er in! Hoera.

Als je vervolgens gaat zitten en zelfs ik met mijn 1.73 (zonder elegante hakken :)) al weet dat een oncomfortabele vlucht gaat volgen met dit gebrek aan ruimte, weet je dat het nóg erger kan als er zich een al jammerend (overigens lachend best leuk) meisje van 1.5 jaar achter je plaats neemt. En twee zeer luidruchtige dames die haar vergezellen. Na een uur of anderhalf vraag ik naast me of het beste meisje toevallig heeft over gegeven zo’n 20 cm achter mij, er bereikt mij namelijk een niet veelbelovende lucht. Met een glimlach antwoord hij me dat ze niet over heeft gegeven maar dat haar billen worden voorzien van een schone luier.. Aaargh! Protest!

Dus de volgende keer ga ik écht niet meer met die luchtvaartmaatschappij. Denk ik.

PX – Pedro Ximénez

Van volle luiers die broodnodig verschoond moeten worden ín het vliegtuig gewoon op de stoel naar PX, ofwel Pedro Ximénez. Je zou bijna denken dat het een Spaanse mooie man betreft, die Pedro, maar dat is niet het geval. PX is namelijk een sherry, en ik begrijp als je net als ik voorheen je neus ophaalt bij de gedachte aan je oma’s sherry, maar deze is anders. Pedro Ximénez is een zoete sherry die je de indruk geeft dat je bijna pure rozijnen drinkt (maar dan lekker :)). De meegebrachte Pedro Ximénez komt uit de regio Montilla-Moriles, een regio in Andalusië tussen de drie prachtige Spaanse steden Sevilla, Córdoba en Granada: PX Alvear 1927.

De PX 1927 is gemaakt van druiven die op matten in de zon zijn gedroogd. Hierdoor ontstaat een vrijwel uitgedroogde zeer zoete soort rozijn. Het uiteindelijk eruit geperste vocht wordt vermengd met druivenalcohol en leidt tot een zeer smakelijk resultaat. De wijn rijpt vervolgens ongeveer vijf jaar in een solera. Om één liter Pedro Ximénez te krijgen zijn er ongeveer 2.5-3.5 kilo druiven nodig.

De lekkerste temperatuur om deze PX op de te drinken is kouder dat kamertemperatuur maar niet zo koud als in de koelkast; namelijk een graad of 12-14°C. Lekker bij een stukje kaas of diverse nagerechten.

Proost.

De foto van de koffer komt van deze site.

Tweet