Beauty is in the Eye of the Beholder ~ Vietnam

Backpacker van niks

Ik geef het toe, eigenlijk ben ik een backpacker van niks. Ja, ik ben vertrokken met zo’n te grote rugzak op mijn rug, alles erin heel slim en praktisch ingepakt maar een ‘echte’ ben ik niet, zo is ook deze reis alweer gebleken. Aangekomen op een vliegveld na een lange reis vind ik het stiekem veel te fijn om met de taxi naar het geboekte hotel gebracht te worden. En in die zin staat zo’n beetje alles wat mij geen echte stoere dappere backpacker maakt. Taxi.. in plaats van 20 km te voet door de hitte als een bikkel met de tas op de rug. Zelf vind ik overigens dat ik daar nog wel mee weg mag komen (daar ga ik al) aangezien een taxi in Vietnam zo’n 5 euro kost voor 45 minuten, maar waar het natuurlijk écht mis gaat is dat ‘geboekte’ en ‘hotel’.

Twee jaar geleden waren we een maand in Thailand alwaar we een ‘treehouse’ geboekt hadden in het Khao Sok National Park. Klonk heel idyllisch en knus en bet bed zag er op de foto’s ook niet uit als een houten plank, maar eigenlijk werd me daar al duidelijk dat ik geen ‘echte’ ben. Die zijn namelijk niet bang voor kakkerlakken, laat staan voor kikkers! Ik zal jullie een al te gedetailleerd verslag besparen van hoe ik met een halogeenlampje al mijn kamergenoten (lees: kikkers) gedurende de gehele nacht in de gaten heb gehouden vanaf de betreffende houten plank, of dat ik rechtovereind zat toen er een boek van die befaamde stoere rugzak viel en ik ervan overtuigd was dat een aap de kikkers en ons was komen vergezellen. Mijn lot was beslecht, een wannabe, een neppert.. en dus gingen we in Vietnam lekker met de taxi naar een van tevoren geboekt hotel, dat mag namelijk gewoon als je een neppert bent. Wel maar twee of drie dagen van tevoren geboekt trouwens, dat hotel, nog een heel klein beetje rugzak-waardig?

Down Under

Inmiddels is Vietnam overigens al weer ingewisseld voor Down Under. Stiekem is het wel een klein beetje een cultuurshock. Waar in Vietnam het ritme van de dag duidelijk zichtbaar was in het eetpatroon van de mensen op straat, is het hier zonder enige twijfel duidelijk dat het vijf uur is geweest als alle mannen in pak en vrouwen in nette rokjes en hakken de straten vullen. Waar ik in Vietnam al amper meer vreemd opkeek als ik iemand op een willekeurige plek op straat zag plassen zijn hier zelfs de toiletten op het vliegveld schoon. Of de neem de door mij zo geliefde passievruchten.. hier 98 cent per stuk en in Vietnam zo’n beetje datzelfde per kilo.

Vietnam

Vietnam was prachtig, het heeft me op zo’n beetje ieder gebied verrast. Na onze terugkeer vanuit Sapa en de blijk van een goed karma in Hue hebben we per slaapbus de reis vervolgd naar Hoi An. Hoi An ligt dichtbij de kust ergens in het midden van Vietnam. Het straatbeeld in de avond is bijna magisch met de lampionnen die de enige lichtbron vormen. We werden overigens 4 dagen achtereen om 5.30,6.00 gewekt door melodramatische muziek dat vanuit een huis achter het hotel kwam. Er was, zo werd later verteld, een man op leeftijd overleden en dit was een speciaal ritueel voor de begrafenis dat een aantal dagen aanhield. Bijzonder om er getuige van te zijn al had ik er op zich niet perse bezwaar tegen gehad als men om 8.00 was begonnen met de dagelijkse ceremonie…

Na de bijzondere ervaring in de nachttrein en de zweetvoeten-geur en schreeuwende buschauffeur in de slaapbus van Hue naar Hoi An leek het een zeer geschikt plan om in plaats van 18 uur in de bus te zitten met het vliegtuig naar Dalat te gaan. Het plan leek overigens iets minder geschikt toen het een propeller-vliegtuig bleek te zijn met een piloot met een voorliefde voor een scheve en stuiterende landing (of gewoon 1 met beroerde vliegkwaliteiten). Dalat wordt door Vietnamezen de stad van de liefde genoemd en naar het schijnt gaat 80% van de Vietnamezen hier naartoe voor hun huwekijksreis. Op zich creëerde dit al een behoorlijke verwachting ten aanzien van kitchheid, maar de realiteit overtrof alle stoute verwachtingen! Roze knipperende lampjes, zwaaiende gouden katten, nepbloemen en nog neppere ornamenten aan het plafond. Werkelijk, een afhaalchinees tijdens nieuw jaar is er niks bij! Mocht de pret overigens niet drukken want de omgeving was er prachtig. Tijdens een door mij vooraf enorm onderschatte mountainbike-tocht (Wat is nou 40 kilometer zou je zeggen ja.. die fout maakte ik dus ook, resultaat: een roooooood hoofd ;)) zagen we de prachtige omgeving aan ons voorbij trekken.

De laatste stop in Vietnam was Ho Chi Minh stad waar we een prachtig appartement hadden gehuurd via Airbnb. Heerlijk om naar de markt te gaan, voor toch zeker 1 euro een tas vol groentes en kruiden halen, en lekker zelf aan de slag in de keuken!

Een taxi-ritje in Ho Chi Minh bleek overigens een goede cursus ‘geef eens wat controle uit handen’. Na toch al wat gewend te zijn na alle chauffeurs met een lichtelijke (of ernstige) suïcidale rijstijl sloeg deze beste man toch echt alles. Hij had mogelijk niet zoveel slaap gehad want net toen ik me afvroeg of hij niet een beetje door kon rijden zag ik dat hij gewoon achter het stuur in slaap viel!! Voor mij persoonlijk was de stap van aardig wat controle naar het op deze manier loslaten overigens toch net iets te groot.. de resterende rit heb ik op een volume gecommuniceerd waar je u tegen zegt in de hoop dat de beste man wakker zou blijven.

En here we are! Still alive.. in een te fijne stad waar ik nu al verliefd op ben. Brisbane. Elke plek op de wereld heeft zijn unieke en mooie kenmerken, daar ben ik inmiddels wel uit. Het enige wat nodig is, is de schoonheid kunnen zien.