De roltrap

Hanoi – Ze staat onderaan de roltrap, en kijkt naar boven waar haar man en oudste zoon al zijn beland. De emoties van angst, plezier en verlegenheid voor de angst zijn van haar gezicht af te lezen, en ondanks de aanmoedigingen en het hardop lachen van haar man, zet ze geen stap vooruit en schudt ze hard ‘nee’. We komen net aangelopen als dit tafereel zich afspeelt, en het brengt me terug naar Schiphol, anderhalf jaar geleden.

Een moeder met haar drie kinderen – ze leken uit Oost-Afrika te komen – vlogen naar Nederland. In het vliegtuig zat het jonge gezin achter ons, en hadden we al opgemerkt dat ze geen woord Engels of Nederlands spraken. Vluchtelingen, mogelijk? Of misschien gezinshereniging. Hoe dan ook, eenmaal uitgestapt moesten we een aantal roltrappen op en af, om bij onze bagage aan te komen. Het middelste ventje, hij zal een jaar of drie geweest zijn, huilde en schreeuwde dat hij er niet op wilde. Zijn moeder, met haar jongste en oudste al bij zich, was reeds op weg omhoog en leek niet goed te weten wat ze moest doen. Ik bood hem mijn hand aan, wat hij overigens niet minder griezelig leek te vinden dan de trap zelf, maar met de trede die we omhoog gingen werd de glimlach op zijn gezicht groter. Hij vond de roltrap prachtig! En ik hem!

Ook nu was een handreiking voldoende motivatie om ‘de grote stap’ te wagen, en zo gingen we samen richting haar man. Zij, aan de greep te voelen, vond het niet zo prachtig als het jonge ventje, maar desalniettemin heeft ze het toch maar mooi gedaan! Verbaal communiceren met haar was niet mogelijk, maar ons beider glimlach zei genoeg.

Hanoi

We zijn in Hanoi! Niet de eerste keer, want iets meer dan 3 jaar geleden waren we hier ook, destijds beviel de stad dermate goed dat we er weer zijn. En het voelt als thuis komen! Letterlijk ook, we bleken namelijk onbewust hetzelfde hotel te hebben geboekt! Andere naam en keten, zelfde locatie! Hoe groot is die kans met zo’n 600 hotels in één stad?

Sinds we hier zijn hebben we vooral – ons de blaren (letterlijk helaas) – gelopen door het centrum. Wat voor de Vietnamezen alledaags is, is voor ons een vermakelijke bezienswaardigheid. Een complete huisraad die wordt vervoerd op een brommer, een kleurrijke fruitwinkel die is uitgestald op een fiets, of – ja werkelijk – het karkas van een koe wat ook gewoon prima achterop een motorfiets vervoerd blijkt te kunnen worden! Het went nooit, en het blijft steeds een feest en bron van geluk om ons hierin onder te mogen dompelen!

Culturele verschillen

Hoe groot de culturele verschillen op sommige gebieden blijken te zijn, werd duidelijk toen we gisteren spraken met een groep studenten van een jaar of 20. Ze oefenen graag hun Engels met mensen die hier op reis zijn, en als er eenmaal 3 of 4 ‘over de dam zijn’,  vervalt de schroom ook bij ‘de rest’ en volgen er al snel een stuk of 20 meer. Twintig ja. Het onderwerp waarover ze de opdracht hadden gekregen te communiceren was ‘relaties’, wat waarschijnlijk alles te maken had met Valentijn, waar ze hier wel van houden. Op een foto werden we vastgelegd, zodat ze ons konden laten zien aan de docent thuis, buiten de stad, als bewijs dat ze hadden geoefend!

De studenten gaven aan dat ouders/familie hier een grote rol spelen in het krijgen en hebben van een relatie. Vaak zijn ze betrokken bij de keuze van een partner, maar op zijn minst moet er goedkeuring gegeven worden. Ze gaven eveneens aan dat zij hun beeldvorming over relaties in ‘het westen’ vooral laten baseren op het zien van Hollywood films. Met meer kennis over ‘het echte leven’, weten wij dat dit vaak genoeg natuurlijk geen realistische weergave is. Maar des te mooier dat deze sympathieke jonge Vietnamezen (geprikkeld worden) in gesprek (te) gaan, open en nieuwsgierig naar nieuwe mensen en culturen.

Openheid en Nieuwsgierigheid

Ik kan het niet laten de voor mij onmiskenbare parallel te benoemen, die in ons dagelijks leven aan de orde en zeer actueel is. Ook ons beeld, van bijvoorbeeld vluchtelingen/andere culturen, wordt (te) vaak genoeg gevormd zonder dat er sprake is geweest van communicatie of interactie met deze mensen. Zonder dat er open en nieuwsgierige gesprekken zijn gevoerd. Natuurlijk is het een complex systeem, maar onze mening baseren op wat alleen de krant of het journaal vermeld – wat vaak genoeg zelfs voort komt uit één en dezelfde bron – is simpelweg onvoldoende.

Nieuwsgierigheid en openheid dus. Nog maar net aangekomen in een andere omgeving, en het thema is opnieuw daar, net als eerder ook in Vietnam en in Cambodja.

It’s All Perception!

Ps. Laat vooral een berichtje achter = altijd een klein feestje (voor mij)! :)

Tweet