Mijn oog valt op de prachtige roze kleur van een in bloei staande struik langs de kant van de weg. Auto’s rijden zich mogelijk niet bewust van die schoonheid voorbij en ook andere fietsers passeren mij als ik even gestopt ben om deze parel van dichterbij te bekijken. Dat de lucht nog wat grauw is maakt voor deze prachtige bloemen niets uit, ze stralen er niets minder om. Ik zet mijn fiets even aan de kant en ik zet deze mooie struik op de foto (tot op de dag vandaag weet ik niet wat voor struik het is, dus wees welkom te reageren als je het wel weet). Ik geniet van dat kleine mooie moment en prijs mijzelf gelukkig dat ik er op die dag in geslaagd ben om de schoonheid om mij heen te zien. Zomaar, onderweg naar de supermarkt.

Het doet me denken aan een verhaal wat een aantal jaar geleden in de Washington Post heeft gestaan. Dat intrigerende en inspirerende verhaal gaat als volgt;

~

Een man zat op een metrostation in Washington DC. Het was een koude morgen in januari. Hij pakte zijn viool en speelde in 45 minuten 6 stukken van Bach. Het was spitsuur en duizenden mensen liepen door het metrostation, op weg naar hun werk. Drie minuten gingen voorbij en een man van middelbare leeftijd merkte dat er een muzikant zat te spelen. Hij vertraagde zijn tempo, stopte een paar seconden en haastte zich dan snel weer verder om op tijd te zijn voor zijn afspraken.

Een minuut later kreeg de violist zijn eerste dollar: een vrouw gooide het geld in zijn koffer zonder ook maar even te stoppen. Een paar minuten later, leunde iemand tegen de muur om naar hem te luisteren. De man keek op zijn horloge en begon weer te lopen. Het was duidelijk dat hij te laat was voor zijn werk.

Degene die de meeste aandacht besteedde aan de violist was een jongetje van drie. Zijn moeder had hem aan haar hand en was gehaast, maar het jongetje wilde stoppen om te kijken naar de violist. Zijn moeder liep verder en het kind bleef zijn hoofd omdraaien. Hetzelfde gebeurde bij een aantal andere kinderen. Zonder uitzondering dwongen de ouders het kind om verder te gaan.

In de 45 minuten dat de muzikant speelde, waren slechts 7 mensen gestopt om even te blijven staan. 27 mensen gaven hem geld, maar bleven doorlopen in hun normale tempo. Hij kreeg 32 dollar. Slechts een paar mensen merkten het dat hij klaar was met spelen en het weer stil werd. Eén vrouw stond stil en complimenteerde hem. Verder geen applaus, noch waardering.

Wat boeiend is aan dit verhaal is dat niemand doorhad dat de violist Joshua Bell was, één van de beste klassieke muzikanten ter wereld. Hij speelde één van de meest elegante stukken ooit geschreven met een viool ter waarde van 3,5 miljoen dollar. Twee dagen voor zijn optreden in de metro, was het concert van Joshua Bell uitverkocht bij een theater in Boston, waar je voor een zitplaats gemiddeld 100 dollar betaalt.

Dat Joshua Bell incognito in het metrostation speelde was georganiseerd door de Washington Post, als onderdeel van een sociaal experiment over waarneming, smaak en voorkeuren van mensen.  Zijn opdracht was: spelen op een publieke plaats op een ongepast moment. De vragen in het onderzoek waren: hebben we de schoonheid waargenomen? Zijn we gestopt om het te waarderen? Herkennen we talent in een onverwachte context?

Als we niet meer stoppen om te luisteren naar één van de beste muzikanten ter wereld die één van de mooiste muziekstukken ooit geschreven speelt, hoeveel andere dingen zouden we dan aan ons voorbij laten gaan? (Bron: Washington Post: “Pearls Before Breakfast”, 8 april 2007)

~

In staat zijn om de kleine dingen van schoonheid om ons heen te zien, te voelen, te ruiken en te proeven (het is tenslotte een kookblog) en dat bewust binnen te laten komen en te waarderen maakt elke ‘standaard’ alledaagse dag bijzonder en de moeite waard.

Tweet