Om zeven uur zou de bus vertrekken, was ons plechtig beloofd door de mevrouw van ons Bed and Breakfast. Na al een paar weken op de Filipijnen te hebben vertoefd hadden we op zich beter moeten weten toen ze er een net te zelfverzekerde ‘echt!’ achteraan gooide, maar hé, niks mis met een tikkeltje naïef vertrouwen in onze Filipijnse medemens.  Waar we echter in ons achterhoofd rekening hadden gehouden met een onbepaalde duur van vertraging, bleek toen we om 6.15 uur aankwamen bij het busstation de bus van 7.00 net vertrokken… Het is weer eens wat anders.

Na wat gehussel en gehassel bleek een andere bus van 7.00 geheel naar de Filipijnse logica om 6.30  te vertrekken en zijn we moedig in deze bus gestapt. Dit ondanks dat de grote barst in de voorruit een aanleiding vormde om de mededeling van eerdergenoemde dame  in twijfel te trekken dat deze bus slechts in het verleden veel brokken maakte. Zo vertrokken we uit Puerta Princesa, naar eigen zeggen de meest groene stad van de Filipijnen.  Dit is overigens niet een al te grote prestatie als je je realiseert dat het moet ‘opboksen’ tegen steden als Manila en Cebu City waar het groen in de stad zo’n beetje gelimiteerd is tot de onrijpe groene bananen op een lokale markt. Maar een kniesoor die daar moeilijk over doet.

Op een weg, waarvan de toestand zich het best laat omschrijven door te zeggen dat wanneer je start met een glas melk in je maag dit aan het einde getransformeerd is tot boter, droom ik terug naar de afgelopen weken. De indrukken in de Filipijnen laten zich het best uitdrukken als “the battle of my senses”. En verwarrend, dat ook.

In Manila moeten wij de enige -niet al te verstandige- mensen geweest zijn die een wandeling van een uur of drie maken door de stad. De indringende hitte en de intimiderende verkeersdrukte intensiveren de zintuiglijke prikkels om je heen. Mijn ogen worden naar rechts van mij getrokken waar een moeder ligt te slapen op een stuk karton. Haar drie kindjes, allemaal naakt, liggen dichtbij haar. De  neus wint het tijdelijk van mijn ogen op het moment dat een vriendelijke lachende meneer naast mij een ondefinieerbaar stuk vlees aan het grillen is, midden op straat. Mijn gehoor gaat het gevecht aan met mijn ogen en neus als ik opmerk dat allerlei mensen om ons heen ons roepen, boven het verkeer uit. De één wil iets verkopen, de ander wenst je een goede morgen toe en weer een ander roept “Zalig Pasen”.  We passeren een baai waar het grote contrast tussen de enorme jachten en de oude man die zich moet wassen in het ernstig vervuilde water verwarrend en pijnlijk is. Het prikkelt me tot gedachtes over eerlijke kansen in de wereld, over dankbaarheid en over het herkennen van de schoonheid om ons heen.

Een vrouw die haar twee tanden bloot lacht en ons luid roepend probeert over te halen een plumeau te kopen haalt mij uit mijn gedachtestroom.  Mijn ogen worden getrokken naar een jongetje van een jaar of drie die bezig is de was uit een paar struiken te halen, midden op een enorm druk kruispunt waar alle Jeepneys (traditionele manier van vervoer in Manila) je om de oren vliegen. Zijn ouders liggen iets verderop op een oude bank, te slapen.  Nadat ik hem 30 seconden heb zien tobben met de was loop ik naar hem toe. Vertwijfeld kijkt hij toe hoe ik zijn kleren uit de struik pak en de glimlach op zijn gezicht als ik hem de kleren aangeef groeit met de seconde. En die van mij nog sneller. Samen halen we de was uit de boom en ik kijk ontroerd toe als hij huppelt naar zijn ouders, bijna struikelend door het achterom kijken.

Opeens ben ik weer in de bus over de bumpy road. Er komen meisjes de bus in, op weg naar de kerk in hun mooiste kleren, ze wijzen en lachen naar ons. Uit het niets beginnen ze te zingen achterin de bus. Opnieuw raak ik ontroerd, gelukkig en dankbaar om deel uit te mogen maken van dit moment. Me niet eens meer verwonderend over de oude man die binnen stapt met een levende kip als bagage realiseer ik me dat ervaringen als deze mij nu en later met twee benen op de grond kunnen zetten. Dankbaar voor wat en vooral wie we in ons leven hebben. Dankbaar voor het bevestigen van de realisatie dat er meerdere manieren zijn om ons leven in te delen, dat er niet ‘1 normaal’ bestaat. En dankbaar voor de universaliteit van de glimlach, overal ter wereld.

De laatste weken heb ik weinig geblogd, dat komt nog wel en wel weer. De strijd tussen mijn zintuigen is hevig aan de gang geweest hier in de Filipijnen, het praten daarover en het verwerken ervan heeft blijkbaar even nodig om het in woorden om te kunnen zetten. 

Laat me dit alvast zeggen: het hierboven geschreven stuk vat de Filipijnen niet samen. Het is hier prachtig! Het is alles wat je er van hoopt als je hiernaar toe gaat. En meer. Maar het is ook een wereld van grote contrasten, van schreeuwende armoede en van de onbetaalbare glimlach. Van blij kunnen zijn met wat wij geneigd zijn als ‘niets’ te bestempelen. En juist dat komt binnen, raakt me diep. En daar ben ik dankbaar voor.

Meer reisverhalen? Kijk hier.

Tweet