Hoogte en diepte punten

Hoogte en dieptepunten, het is een cliché waarover vaak gesproken wordt als terug gekeken wordt op een periode. Zo ook in mijn terugblik op 2014, hoge hoogtepunten en helaas ook diepe dieptepunten. Het jaar begon ik dartelend. Na het behalen van mijn Master in september 2013 leefden we uit naar de geplande reis van drie maanden vanaf februari dit jaar. Alles wat ik moest doen voor die vertrekdatum leek geen enkele energie te kosten en de voorpret was grandioos. Op 2 februari was het dan eindelijk zover, een vooruitzicht van 90 dagen reizen gaf vleugels!

Op reis
Wherever you go, go with all your heart – Confucius

Snurkende medepassagiers in de nachttrein, helse mountainbiketochten in de buurt van Dalat (Vietnam) en zoektochten naar een taartje met een intern kompas met vrouwelijke kwaliteiten (sorry dames), alles werd met een glimlach tegemoet getreden. Vietnam was prachtig, het eten was er gru-we-lijk lekker en de foute Engelse vertalingen waren kostelijk. Zo kregen we bij een reisbureau de keuze “Domestic Fights” of “International Fights” voorgeschoteld in plaats van vliegtickets en schroomden ze er bij een indrukwekkend mooie pagode niet voor om alle bezoekers te vragen hun broek uit te doen alvorens ze de pagode betraden; “Suggest all people no wear the short to the pagoda”. Mijn geluk dat ik een jurkje droeg..

Verlies

Na Vietnam vertrokken we richting Australië waar ik kort na onze aankomst in het prachtige Brisbane een verdrietig bericht kreeg. Een patiëntje waar ik intensief bij betrokken was geweest, was totaal onverwacht op een leeftijd van negen jaar overleden. Natuurlijk gebeurt het dagelijks op allerlei plekken in de wereld, maar op dat moment gooide dat nieuws mij volledig overhoop. Goedbedoelde adviezen ondanks dit nieuws toch te genieten van het moois vonden geen plek om te landen bij me. Het verdriet en mijn boosheid en onbegrip voerden de boventoon, het verdriet van de ouders en zusjes van deze jongen, een groot deel van het jaar heeft me dit dagelijks bezig gehouden. Eerder schreef ik een blog over ‘uniek zijn‘, iets wat voor iedereen geldt maar voor sommigen nog net iets meer dan voor de ander, zo ook voor deze jongen. Vragen kwamen op over de zin van mijn werk als kinderfysiotherapeut. Altijd heb ik al moeite gehad met het uitgangspunt dat we mensen willen reduceren tot ‘de norm’, dat wanneer je daar aan voldoet je het ‘goed doet’, en die moeite nam verder toe. Ik noem het overigens bewust ‘reduceren’ omdat ik geloof dat we mensen tekort doen als de ‘uitspattingen’ naar alle kanten er niet mogen zijn omdat ze niet ‘normaal’ zijn. Daarnaast werden ook vragen extra actueel over hoe ons waarheidsbeeld bepaald wordt door de aan ons aangeboden informatie via media of onderwijs. Het heeft veel indruk gemaakt, en nog steeds is zijn overlijden iets waar ik veel aan denk, aan zijn ouders en zijn familie.

Australië

Onze reis in Australië vervolgde zich. De meest prachtige kustlijnen, mooie lange wandelingen door natuurgebieden waar Skippy zelf ons af en toe vergezelde, wijnproeverijen in het wijngebied de Hunter Valley; we hebben het allemaal meegemaakt. En het was prachtig, ik was dankbaar voor elk mooi moment daar. Want ook al was het verdriet groot en stond en staat hier de wereld letterlijk stil voor sommigen, het zien van de schoonheid in kleine mooie dingen om ons heen vormt troost. “Carpe Diem”, wordt regelmatig gezegd. Pluk de dag, probeer juist ook op moeilijke momenten de mooie dingen om je heen te zien.

De Filipijnen

Vanuit Australië vertrokken we in noodweer richting Manilla, wat ook wel bekend staat om de ‘s werelds meest verschrikkelijke (Internationale) vliegveld. Hoewel ik natuurlijk heel veel internationale vliegvelden nooit in het echt heb mogen aanschouwen, durf ik mijn hand er wel voor in het vuur te steken (en nee dat is niet alleen omdat ik koude handen heb nu) dat Manilla Airport inderdaad niet al te best scoort. Niet alleen op het gebied van efficiëntie scoort men niet al te hoog, ook klimatologisch zijn er nog wel wat verbeteringen te bedenken (lees: het was overal zo’n 45 graden Celsius binnen). Maar goed, dat mocht de pret niet drukken, we waren in de Filipijnen!

De Filipijnen staat velen nog op het netvlies door de orkaan die er het jaar ervoor verwoestend overheen was gegaan. Waar complete gebieden nog steeds niet goed bereikbaar zijn, was in Manila zelf niet veel te merken van deze ramp. Ik kan de Filipijnen niet anders omschrijven dan met het woord ‘indrukwekkend’. Om velerlei redenen..

Rijkdom en Verdriet

Bepaalde gebieden in de Filipijnen zijn paradijselijk mooi. De wegen zijn op sommige plekken misselijkmakend (letterlijk helaas) hobbelig. Vrijwel alle mensen zijn er ontzettend vriendelijk en behulpzaam. En arm, er is heel veel armoede, vooral in de grote steden. Het land van de schreeuwende armoede en de onbetaalbare glimlach. De contrasten in het land zijn groot, dure shoppingmalls aan de ene kant van de stad met een interne ijsbaan terwijl het buiten voor een gemiddelde sauna niet onder doet, en mensen die zich moeten wassen in ernstig vervuild water aan de andere kant. Of kinderen die bedelen en blij worden van een aangesproken flesje water.

Ik schreef er eerder over (en daar blijf ik bij):

“Het is hier prachtig! Het is alles wat je er van hoopt als je hiernaar toe gaat. En meer.  Maar het is ook een wereld van grote contrasten, van schreeuwende armoede en van de onbetaalbare glimlach. Van blij kunnen zijn met wat wij geneigd zijn als ‘niets’ te bestempelen. En juist dat komt binnen, raakt me diep. En daar ben ik dankbaar voor.”

Na een indrukwekkende trip met de organisatie Tao Expeditions sloten we onze drie maanden durende reis af en moesten we terug naar ‘de realiteit’, wat dat ook moge zijn. En dat viel nog niet mee. Alle indrukken gedurende de reis zijn een flink portie relativering, en hoewel er niets mis is met relativeren kan dat ook teveel de boventoon voeren. De eerste maanden waren een zoektocht naar balans. Alle indrukken op de reis maakten dat problemen van anderen die me hier soms werden voorgeschoteld wel mee leken te vallen. Het was zoeken naar een balans waarin die relatief kleine zorgen maar niet minder ‘echt’ er mochten zijn. Dat ik mezelf niet verloochende als ik met deze mensen aan de slag ging, terwijl er elders op de wereld grotere problemen zijn. Ongetwijfeld ben ik niet de enige ‘verdwaalde reiziger’ die opnieuw moet zoeken naar een functionerende modus na dergelijke indrukken. En als ik het wel ben is het ook niet erg, dat was mijn proces en is en was goed. En inmiddels rij ik overigens ook gewoon weer binnen een schappelijke tijd weg bij het stoplicht als dat naar groen verspringt!

Van de zomer maakten we nog een fijne trip naar Berlijn en vertrokken we nog naar prachtige (en lekker warme) Zuid Spanje. Er waren veel leuke activiteiten met lieve mensen om ons heen, ik heb met plezier mijn werk weer uitgevoerd en genoten van de mooie zomerse dagen. En niet te vergeten; de nieuwe lay-out van de blog kwam eindelijk online in september! En toen werd het winter. Zo hoog als het jaar  begon, zo diep eindigde het. Het onverwachte en veel te jonge overlijden van iemand die niet alleen mij maar ook veel mensen om mij heen zeer dierbaar was is wederom onbegrijpelijk, doet veel pijn en is ontzettend verdrietig. De leegte die hij achter laat is groot en ook niet zomaar op te vullen. Het besef is daar opnieuw dat het in het leven niet draait om luxe of materialistische zaken, maar om connecties met elkaar, om liefhebben en er voor elkaar zijn. En voor ook dat besef ben ik dankbaar.

Ik wens jullie alle goeds voor het komende jaar en hoop jullie hier regelmatig tegen te komen!

Lieve groet, Elize

Tweet