Australië – Tweehonderdnegenenzestig, dat was het nummer wat in mijn hoofd zat. Samen met mijn rugzak en daarin de prima misbare maar voor de zekerheid toch maar meegenomen Lonely Planet, ging ik vanmorgen op stap. Het doel was vooral te drentelen door het voor mij nog onbekende Sydney, weinig zo fijn als het ontdekken van een nieuwe stad, maar het plan was stiekem ook een klein beetje op zoek te gaan naar één van de winkels van patissier Adriano Zumbo. Op nummer 269 dus, dacht ik.

Na een heerlijke wandeling waar ik op zijn minst acht keer dezelfde straten in alle mogelijke richtingen heb gelopen (tot zover mijn richtingsgevoel) kwam ik aan bij de kade waarvandaan diverse Ferries allerlei richtingen op gaan. Waar op alle foto’s die ik her en der online zet een jaloersmakend zonnetje preikt was de zon vandaag afwezig. Zeg maar zo afwezig als een ADHD-er die meer dan vijf minuten heeft moeten luisteren naar een les over het verschil tussen scheikundige verbindingen bij rechts of linksdraaiend maagzuur. Of zoiets. Ben je er nog? Een dreigende lucht, steeds groter wordende regenspetters én het geluid van onweer op een niet al te grote afstand maakte dat ik na de korte ferry-trip steviger begon door te wandelen. De regen won echter, wat het heerlijke drentelen door de stad toch iets net minder plezierig maakte.

“All Glory Comes from Daring to Begin. Say ‘ YES’ to New Adventures”

Aangekomen bij nummer 269 was daar een kleine bakker. ‘Gevonden’, dacht ik bij mezelf, ‘en hij is nog open ook’. Waar ik echter een kleurrijk en zoet festijn verwachtte, leek het meer op een huis-tuin en keuken bakker. Het meest exotische wat verkocht werd was een overigens best goed uitziend kaneelbroodje, een veredelde ‘bolus’. Omdat ik de tocht niet volledig voor niets wilde laten zijn, heb ik deze maar aangeschaft en ben ik vervolgens op zoek gegaan naar een mogelijkheid om met de bus terug te gaan naar het centrum.

Mij warm genesteld hebbende in de betreffende bus keek ik dromend uit het natgeregende raam. Tot mijn verbazing zie ik zo’n 300 meter verder de patisserie van Adriano Zumbo aan mij voorbij trekken. En die lijkt in niets op de huis-tuin-en-keuken bakker waar ik mijn veredelde bolussen heb gekocht! 269 en 296..wat scheelt het! En niet eens blond haar om deze actie te legaliseren. Zucht. Nog maar een keer, als de zon weer schijnt dan..

Maar goed, Sydney dus, na een paar heerlijke weken zwerven in de camper langs de oostkust van Australië. Meer een kampeerder dan een échte backpacker, zo is gebleken. Moedig hebben we (lees: ik) gekookt op slechts 2 pitten waar niet meer dan 1 pan (zonder antiaanbaklaag) op paste, in een iets te warme maar knusse camper. Me niet eens druk gemaakt om zand en gras in mijn bed/houten plank en zelfs niet om mijn nachtelijke verschijning als ik even vergeten was na 10 uur niets meer te drinken :). Het enige waar ik maar geen vrienden mee kan worden is met de mug, maar mijn zorgelijke relatie met dit wezen heb ik al eens eerder uit de doeken gedaan, dus die rede zal ik jullie hier besparen.

Ik vraag me overigens wel af of er een ernstige afwijking aan ten grondslag ligt dat ik keer op keer op de GPS-mevrouw mopper alsof ze in een hoogsteigen persoon naast me zit. Ongetwijfeld is het met de beste bedoeling als zegt dat we moeten draaien, als we net gedraaid zijn, of dat we ‘ over the speed limit’ gaan als we de snelheidslimiet toch zeker 2 seconden met een snelheid van 1km/h overschrijden, maar zelfs in mijn verder toch behoorlijke – no worries state – haalt de beste dame het bloed onder mijn nagels vandaan. Wellicht moet ik als ik thuis kom eens een professional raadplegen of ik ervoor in therapie moet (zus?).

Maar goed, de regen van vandaag en GPS-ellende zijn totaal niet representatief voor al het moois wat we de afgelopen weken hebben mogen zien. Vanuit Brisbane zijn we een klein stukje omhoog gereden waar je het Noosa National park hebt, een meer dan prachtige plek om mooie wandelingen te maken en een duik in de fijne zee te nemen. Langzaam langs de kust weer omlaag bleek dat het Paradijs verstopt is ter hoogte van Emerald Beach, dat jullie het maar even weten. Een prachtige wandeling langs de kustlijn, kangaroos, een groen duingebied en eindeloos uitgestrekte stranden die je met niemand hoeft te delen. Een erg bijzondere ervaring, een groot voorrecht. Na de kust zijn we het binnenland ‘ingedoken’ . Een kneuterige camping in Cessnock met ellendig veel vliegen vormde onze basis voor een ontspannende trip vol wijn door de Hunter Valley. Een wijngebied waar je ‘U’ tegen zegt en waar je je rond kunt laten rijden om vervolgens op elke wijngaard de beste fabricaten van dat jaar te proeven. Tijdens de wijn-proef-trip werden we vergezeld door vier andere personen waaronder twee dames die, jawel, geen wijn lusten! Ze hebben overigens moedig wel het één en ander geprobeerd waarbij de gezichten met pijnlijk opgetrokken neuzen bijna een even mooie aanblik was als de prachtige wijngaarden..

De laatste stop voor Sydney was de uitvalsbasis voor o.a. een indrukwekkende trip naar de Blue Mountains. Een machtig mooi natuur

gebied, pure en ruige schoonheid. Het gebergte dankt zijn naam aan de blauwe gloed over de bergen die veroorzaakt wordt door de olie die de eucalyptusboom uitscheidt. De grote massa bevond zich gelukkig allemaal rondom het uitkijkpunt ‘the echo point’ en ‘ the three sisters’  waardoor wij extra konden genieten op de rustige plekken met een even prachtig uitzicht.

Over een paar dagen zet de reis zich verder voort.. richting de Filipijnen. Tot ziens Australië!

Smile Big
Laugh Often
Never Take This Life for Granted

Tweet