Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik in eerste instantie spijt had. Bang dat het een ervaring zou worden waar je op één van de meest mooie plekken op aarde bent maar je niet in staat bent ervan te genieten omdat je te gespannen bent door andere dingen. Doordat je in het donker door water heen moet zwemmen voor je bij je slaapbestemming aankomt. Doordat je slaapomgeving zich niet meer zorgvuldig laat checken op kakkerlakken omdat er een gebrek aan licht is. Of doordat de groep waarmee je reist zeer ongezellig blijkt. Ik hou namelijk stiekem helemaal niet zo van groepsreizen. Of iets wat er ook maar enigszins op lijkt.

Ok, even terugspoelen. De allereerste avond in de Filipijnen ontmoetten we in Manila een leuk stel uit Londen waarmee we in gesprek raakten. Waar het ons begin van het avontuur aldaar was, was het voor hen de laatste avond. Ze keken met een warm gevoel terug op hun reis en in het bijzonder op een speciale trip die ze hadden gemaakt, de TAO expeditie. In wat een bui van impulsiviteit geweest moet zijn hebben we deze TAO trip zelf ook geboekt.

De drie weken ernaartoe reisden we door elk deel van de Filipijnen en heb ik voortdurend een klein beetje pijn gehad in mijn buik gehad waarom we ons in vredesnaam hadden laten verleiden tot een dergelijk primitieve trip voor een flink bedrag als de afsluiter van onze drie maanden lange reis.

Over de eerder beschreven bobbelige weg  kwamen we na een rit van een uur of zeven aan in El Nido, een plaats in het noorden van Palawan. Palawan is één van de mooiste eilanden van de Filipijnen en ligt in het zuid-westen van het land, richting Borneo en Maleisië. De volgende ochtend zouden we met een boot, het TAO personeel en tien mede-reizigers vertrekken. Na een korte kennismaking had ik al iets meer vertrouwen in dat het goed zou komen en na een dag op de boot en een avond op het eerste eiland waren mijn zorgen als sneeuw voor de zon verdwenen. Wow!

Ik zit op de punt van de boot als ik om mij heen kijk en mezelf afvraag of ik droom of dat dit werkelijkheid is. De warmte van de zon wordt dragelijk door de wind die langs mijn huid gaat doordat we ons rustig maar gestaag voortbewegen over het water. Met twijfels lach ik terug naar de gisterenavond iets te dronken en mogelijk dientengevolge iets te handtastelijke bootsman die zijn drie tanden verlegen naar me bloot lacht. Om me heen kijkend realiseer ik me dat elke richting waar ik heen kijk op de voorpagina van iedere reisgids kan staan. Paradijs.

In mijn gedachten draal ik af naar gisterenavond toen we op een slaapplek waren waar we stroom hadden door een generator. We werden door de vijftien mensen die op het eiland wonen uitgenodigd om met hen, jawel, een heuse karaoke-avond te doorstaan! Van het gebrek aan enthousiasme van ons behouden Europeanen was weinig meer over toen het plezier zichtbaar was op de gezichten van de locals toen wij ons compleet voor aap zette!  Dansen en swingen op de Spicegirls, Backstreet Boys en Micheal Jackson onder begeleiding van een glas ananassap met rum. Of was het rum met ananassap?

Ik realiseer me dat juist door de afwezigheid van prikkels als Internet en nieuws er de ultieme gelegenheid ontstaat om juist daar tijd en aandacht aan te besteden waar het in mijn optiek in het leven om draait: ‘relaties’. Contact tussen mensen, oprechte interesse en aandacht, nieuwsgierigheid en openheid naar elkaar. Het is een dankbare les om weer even te voelen hoe het is als je los bent van al deze prikkels en volledig in contact te zijn met je eigen lichaam, ritme en je omgeving. Prachtige Paradijselijke omgeving, in deze.

Mijn gedachten worden doorbroken als me gevraagd wordt of ik een stukje gekarameliseerde zoete aardappel wil. De jongens die werken in de twee vierkante meter die de keuken genoemd wordt verrichten werkelijk wonderen. Alles wat eruit komt, iedere dag weer wat anders, is even lekker. We zijn bijna op onze laatste bestemming, voor de laatste keer in slaap vallen in een weliswaar basic hutje, maar met in de avond uitzicht op de ondergaande zon en in de ochtend op de meest mooie zonsopgang. Dat het eerste wat je voelt als je ‘s morgens uit bed stapt het schone witte zand is en je slechts vijf stappen hoeft te zetten om een verkwikkende duik te nemen in het kraakheldere water en je te verwonderen over het natuurschoon wat ook onder water te zien is. Om vervolgens één van de jongens van TAO in de boom te zien klimmen voor verse kokosnoten die samen met vers gesneden fruit je ontbijt gaan vormen.

Heimwee.

Tao wordt ook wel omschreven als pioniers op het gebied van cultureel en ecotoerisme in de Filipijnen. Het is een reis van vijf dagen waarin je de tropische archipel van honderden paradijselijke eilanden ontdekt. Eilanden die voor de gewone reiziger eigenlijk niet bereikbaar zijn.

Ze zijn heel duidelijk dat het geen luxe tour zal zijn waarbij je 24 uur per dag vermaakt zal worden. Je maakt met elkaar samen de ervaring. De route die je gaat varen ligt niet van tevoren vast maar is afhankelijk van het weer en keuzes van je expeditie leider. De accommodaties zijn weliswaar niet de meest luxe en je doucht met een bucket-shower (bakjes water) maar de zorg van het TAO personeel is meer dan vijf sterren waard. Overal waar je komt wordt goed voor je gezorgd en elke maaltijd is superlekker en vers!

Voor het geld krijg je niet alleen een magische reiservaring, maar draag je ook bij aan allerlei mooie lokale projecten. Tenminste 200 mensen hebben werk door Tao, van op straat levende vrouwen die het linnen verzorgen tot werkloze jongens die opgeleid worden tot duurzaam ondernemer en verbouwer.

Meer FoodJourney?

Tweet